Natuur is balans
Monique Sleumer • 28 november 2017
Zoals wellicht al wel bekend is loop ik regelmatig in het bos. Het geeft me rust en inspiratie. Het doet me op een andere manier kijken naar bestaande dingen….een stukje onderbewust wordt bewust tijdens een wandeling….een heel soms komt er zelfs een inzicht voorbij……
Mijn nieuwste overdenking was dus ook hoe kan dat nou? Waarom ervaar ik dit alles wel in de natuur en niet tijdens mijn dagelijkse dingen.
De natuur is de natuur niks meer en niks minder….en juist dat is wat het zo mooi maakt. Die boom denkt niet over hoe hij zijn blaadjes laat vallen….en ook niet welke eerst...en ook niet dat ze eerst van kleur moeten veranderen….en in welke volgorde van kleur dat dan moet zijn…….ook heeft hij geen voorkeur voor regen of zon of wind of allemaal. Hij trekt zich ook niks aan van wat zijn buurboom daar nou van denkt. En of ie nog wel welkom is in het bos. De natuur doet wat er op dat moment gedaan moet worden….het stukje van oorzaak en gevolg is hier heel duidelijk te herkennen. Als het kouder wordt neemt de boom afscheid van zijn bladeren om de komende winter te overleven. Niet dat die boom over de komende winter nadenkt….dat is dus mijn interpretatie. Hoe kouder het wordt hoe sneller hij zijn blaadjes laat vallen…..wordt het plots weer warmer zal dat proces stil komen te staan...De natuur denkt niet, het reageert op dat wat er op dat moment is. Dat maakt dat het sereen aanvoelt...in balans. En die energie is zoooooo fijn om te ervaren. Die energie neem ik in me op als ik door het bos banjer met de hond….we worden er samen blij van….dank je wel bos voor alle wijze lessen.
We hebben regelmatig verschillende gevoelen, soms boos, soms verdrietig, soms blij of verliefd. Dat kan je zien als energie......hoeveel energieën zijn er nou eigenlijk? Of zijn er überhaupt wel verschillende energieën? Of is er een basisenergie (prana) en leggen wij er steeds een ander laagje overheen, net als de sneeuw bij het bos gedaan heeft. Of is het net als het bos en de sneeuw. Het bos is er altijd en net als nu ligt er sneeuw. Een laagje over het bos......toch voelt het bos nu anders, terwijl het nog steeds gewoon bos is. De sneeuw maakt dat we het opeens anders voelen en ervaren. Fijn om te weten is dat die laagjes, net als de sneeuw, vanzelf ook weer weg zullen gaan en het bos blijft....
Ondanks de warmte maak ik nog steeds mijn wandelingen in het bos. Vandaag was ik lekker vroeg. Het bos voelde anders, misschien zelfs wel een beetje uitgeblust of leeg, (mijn eigen gevoel en interpretatie). Het is ook erg droog in het bos, het bos schijnt het moeilijk te hebben. Maar als ik nou eens alleen ga kijken en de kennis gebruiken die ik heb over de natuur, dan zie en snap ik wat er werkelijk speelt. Hoe ziet het bos er dan uit…..een beetje zoals ik de herfst, veel bladeren op de grond, toch ook wel veel kleine boompjes, mos en hei lijken dood te zijn. uitgedroogde blaadjes bruin van kleur vooral op de grond. Is het echt dood of is het gewoon overleven? Het bos doet wat nodig is. Het past zich aan, aan de situatie zoals het op dat moment is. Het bos stelt prioriteiten die passen in het moment waarin het bos nu is. Voor het bos nu is dat dus zorgen dat je wortels overleven…. zodat, zodra er wel weer voldoende regen valt, het de focus weer kan leggen op groei. Het bos laat me elke keer weer de dingen zien die belangrijk zijn. Focus op je prioriteiten. Pas je aan, aan de situatie en van daaruit kan je verder bouwen. Doe niet moeilijk en vind jezelf niet zielig en zoek geen excuus voor hoe het zo gekomen is. Doe wat je moet doen en dan ga je vanzelf vooruit…. Wil je een keer met me meelopen tijdens een Walk and Talk sessie, en de lessen van het bos zelf eens gaan ervaren, klik onderstaande link even aan www.moniquesleumer.nl/walk-and-talk
Net terug van een rondje met de hond….langs het kanaal met een waterkant die bijna altijd voorzien is van bloemen grassen en andere mooi groen. Ik kan daar erg van genieten…..nu had ik opeens de behoefte om een bosje van al dat moois te plukken voor mezelf, terwijl ik ze juist de andere keren niet wil plukken. Deze pluk acties triggerde mij om daar net even wat langer bij stil te staan. Niet vanuit je hoofd nadenken over het wat en waarom, maar het gevoel wat je boven komt borrelen als die behoefte van het plukken er is. Voor mij, nu, was het de herinnering vasthouden, van het moment van genieten van het buiten zijn, de bloemen, de hond, de zon…..de situatie zoals ie op dit moment is. Maar ook het creatief bezig zijn….van alle losse onderdeeltjes een geheel maken. En dat dan weer neerzetten alsof je een schaduw van het moment in het kleine bosje bloemen terug kan voelen…… wil je eens samen met mij wandelen en over dit soort dingen kletsen neem even contact op
Moeten genieten……… Een goedbedoelde opmerking die me triggerde. Moeten genieten …..is genieten niet een bewuste keuze? De dingen om ons heen zijn er altijd. Of we ze nou zien of niet. We maken zelf de keuze om echt te kijken en de dingen te zien of niet. Waarom we niet zien wat er om ons heen is……. Er is zoveel moois. Vaak kleine dagelijkse dingen. Dingen die we zo gewoon vinden dat we er aan voorbij gaan….en het daardoor dus niet meer zien. Ga de uitdaging eens aan. Kijk om je heen als je buiten loopt. Kijk eens echt om je heen en zie de dingen om je heen…..een boterbloem….of paardenbloem of de planten in je tuin….er staan er zoveel als je maar wil zien….of het nou gebrek aan tijd is of dat je met andere gedachte in je hoofd rondloopt waardoor je de omgeving niet meer ziet….of hoort. Roodborstjes en koolmeesjes kunnen zo mooi zingen …… Zie je omgeving eens zoals ie werkelijk is…..niet hoe jij denkt dat ie is.. Wil je samen met mij kijken, let me know! www.moniquesleumer.nl
Als ik in het bos loop dwaal ik meestal een beetje rond. Dit bos heeft mega veel paden en kleine paadjes. Nu had ik met mezelf afgesproken dat ik de afgelopen tijd eens zou proberen steeds dezelfde route te lopen…..gewoon om dat eens te doen en te gaan ervaren hoe dat was, en te voelen wat de verschillen zijn. Wat ik vooral gemerkt heb ik dat ik de hele tijd bezig was met de weg….wilde natuurlijk wel goed lopen….buiten dat ging ik ook het bos minder goed zien. Geen tijd om goed om me heen te kijken. Maar vooral dat ik inspiratieloos bleef….normaal zie ik vanalles om me heen en geniet daar intens van…..maar ik zag het nu niet. Leuke bijkomstigheid was dat zelfs de hond zich ging vervelen op dat zelfde stukje bos. Ook hij verloor de interesse en ging kattenkwaad uithalen. Maar dat zette me wel aan het denken. Hoe vaak laten wij ons leiden (of moet ik lijden zeggen) door opgelegde gewoontes, regels van andere…..maar ook regels die we onszelf hebben gegeven….gewoon omdat we denken dat dit goed is om te doen. Hoe vaak laten we dat niet voorgaan op een soort van zelf onderzoek, of die regels nog wel bij ons passen. Of die regels niet ouderwets en achterhaald zijn. Waarom gaan we het experiment met onszelf niet aan…..en doen we eens iets anders dan we gewent zijn…..gewoon iets kleins zoals ga eens naar een andere winkel voor je inkopen…....kijk eens naar jezelf als je in een nieuwe winkel loopt, hoe onrustig dat kan zijn omdat je het opeens niet meer weet. In de war bent omdat je vertrouwde producten niet kan vinden. Maar ook hoe anders je opeens kijkt naar de producten. Misschien met interesse en nieuwsgierigheid en de wil iets anders te proberen…. En dan gaat het niet over betere of slechtere producten maar puur om eens wat anders te eten, even uit dat cirkeltje van gewoontes….maak jezelf niet klein door steeds in hetzelfde cirkeltje te blijven lopen...er is zoveel moois om je heen om te ontdekken……. Hoor graag of jullie dit soort experimentjes ook wel eens doen….en wat heeft het voor jullie opgeleverd?
Toen ik vanochtend mezelf aan het klaarmaken was voor een heerlijke boswandeling kwam er een stemmetje naar boven…..is het wel verstandig om nu met die regen en wind in het bos te gaan wandelen? Is dat niet gevaarlijk….er kan vanalles gebeuren….een boom die omwaait….afknappende takken die me zomaar kunnen raken? Klopt helemaal hoorde ik mezelf zeggen…….maar hoe groot is het risico als ik in de auto stap. Het verkeersnieuws liet weten dat er door ongevallen files waren op diverse wegen rondom Breda…...en toch stap ik zonder enige twijfel in mijn auto en rij daarheen waar ik wil. Dat risico is misschien wel vele mate groter dan de kans om iets op mijn hoofd te krijgen in het bos….. Hoe groot risico's zijn kan je bepalen door voldoende info te verzamelen vanuit diverse bronnen. Of je die risico's wil lopen bepaal je uiteindelijk altijd zelf…. Je laten adviseren vanuit angst is geen goede bron. Ik heb een heerlijke wandeling gemaakt, met de wind die me fris maakt en de regen die me koelte gaf…….
Ik hou van de wind, het geeft me een gevoel van vrijheid, het maakt mijn hoofd leeg, alsof alles met de wind mee mag waaien. Zo ook vandaag genoot ik van de wind in het bos. De wind liet me echter vandaag ook wat anders zien. Ik wilde een close up maken van een takje heide. Dat ging dus anders dan ik gedacht had. Er zat gewoon te veel beweging in het takje dat ik wilde fotograferen…...ik voelde dat het me ergerde en hoorde mezelf zeggen:”stomme wind”!!! Terwijl dit toch dezelfde wind is die ik eerst zo heerlijk vond, is nu opeens stom en vervelend. Het gaat dus niet over de wind, maar over wat de wind met mij doet. Er moet dus iets in mij zitten waardoor ik de wind de ene keer erg fijn vindt en de andere keer dus juist helemaal niet. het zijn dus niet de dingen van buitenaf die invloed hebben op mij, maar dat wat die dingen met mij doen….Dat betekent dus ook dat ik niet meer “de ander”, of de situatie, de schuld kan geven als ik iets voel of ervaar. Zowel in het fijne als niet fijne stuk. Een overdenking waard…..vind je niet?
Wederom was ik vandaag in het bos…...de kleuren zijn aan het veranderen….het bos maakt zich klaar voor de komende winter. Paddestoelen zie je overal door het bos….van hele kleurrijke naar bijna onvindbaar, door hun schutkleuren, voor de langslopende mensen, Als ik al dat moois zie heb ik altijd de neiging om mijn fototoestel te pakken en al dat moois vast te leggen. Vanmiddag borrelde de vraag omhoog waarom dat eigenlijk was. Waarom wil ik al dat moois vastleggen? Vanwaar die drang tot actie? Natuurlijk omdat ik graag wil delen….en als ik foto’s maak kan dat. Hoewel ik ook wel weet dat wat ik in dat moment gezien/gevoeld heb nooit echt meer kan delen via die gemaakte foto. Wil ik dat moois wat ik zie vastleggen, zodat het niet verloren gaat? Onzin natuurlijk want ik weet maar al te goed dat het niet blijft zoals het is. Of is het omdat ik wat wil doen met de “opwinding”, energie van dat moment, die ik van binnen voel opborrelen door het zien van al dat moois. De drang tot handelen terwijl ik ook alleen had kunnen genieten van het moment en gevoel zoals het was…..
Het bos Ik loop al een tijdje bijna elke ochtend in het bos met de hond. Gewoon omdat het een heerlijk begin van de dag is, en de hond vind het geweldig. Elke keer als ik na de wandeling thuis kom voel ik me lekkerder, meer klaar voor de dag. Elke wandeling geeft me wel weer iets om over na te denken….of ik elk geval iets opmerkelijks. Ik ben het bos steeds meer gaan zien als leerschool. Steeds beter bewust zijn van wat ik nou eigenlijk zie en meemaak in dat bos. De overeenkomsten zien met het dagelijks leven. De paden die ik kies, het brede pad duidelijk te zien en al door vele voor mij gelopen…..of juist het smalle pad waar ik niet ver vooruit kan kijken en waar ik opstakels tegenkom? Of het pad uitgestippeld door een ander….. Waarom kies ik soms voor het een…..soms voor het ander….en soms voor beide? Waarom ploeteren door het mulle zand, terwijl ik er ook omheen kan lopen? De zomer die langzaam overgaat naar de herfst, de bladeren die geel worden en gaan vallen. Naast de dode spar een nieuwe kleine beuken boom….het een dat overgaat in het ander. Waarom is dit zo makkelijk te accepteren….terwijl b.v. een kind die uit huis gaat omdat hij een nieuwe fase van zijn leven ingaat, vaak verdriet geeft……..is dit wel zo anders dan de overgangen van de seizoenen…….? Soms wandel ik met mijn hoofd in de lucht….even weg van de realiteit, wegdromen in mijn eigen fantasietjes……...zodat ik dus weinig meekrijg van wat er nou werkelijk voor me gebeurd….met alle gevolgen van dien….. Of met mijn hoofd strak op de grond. Ik weet zeker dat ik niet struikel en kijk steeds maar een stapje vooruit. Maar ik verstop me voor de buitenwereld en hoop dat ik niemand tegenkom. Of ik kan gewoon recht vooruit kijken…..zodat ik dus zowel de grond de lucht en het bos om me heen goed kan zien…...Wanneer kies ik voor welke optie? Niet dat ik gelijk op zoek ga naar antwoorden….die komen meestal vanzelf wel als ik verder door het bos loop. Het zien van dit soort vraagstukken geeft inzicht in hoe ik me op dat moment voel. Dat stukje bewust zijn is het begin naar meer duidelijkheid, beter weten waarom je de dingen doet zoals je ze doet….de onzin inzien van sommige dingen die je maar eindeloos blijft herhalen, zonder dat je ook maar enig idee hebt waarom je het nog doet……..Als je weet waar de splinter zit kan je hem eruit halen…..en zeker weten dat je dan een stuk prettiger kan wandelen…...